اشک رازی‌ست
             لبخند رازی‌ست
                          عشق رازی‌ست

اشک ِ آن شب لبخند ِ عشق‌ام بود.

قصه نیستم که بگویی
                    نغمه نیستم که بخوانی
                                     صدا نیستم که بشنوی
                                                   یا چیزی چنان که ببینی
                                                                  یا چیزی چنان که بدانی…

من درد مشترکم
                            مرا فریاد کن

درخت با جنگل سخن می گوید
                                علف با صحرا
ستاره با کهکشان
                 و من با تو سخن می گویم

نامت را به من بگو
               دستت را به من بده
                                حرفت را به من بگو
                                                 قلبت را به من بده

من ریشه های تو را دریافته ام
                          با لبانت برای همه لبها سخن گفته ام
                                                           و دستهایت با دستان من آشناست

در خلوتِ روشن با تو گریسته ام
                                   برای خاطر زندگان،

و در گورستان تاریک با تو خوانده ام
                                زیباترین سرودها را
                                               زیرا که مردگان این سال
                                                                   عاشق ترینِ زندگان بوده اند

دست ات را به من بده
                   دست‌های ِ تو با من آشناست

ای دیریافته با تو سخن می‌گویم

 به‌سان ِ ابر که با توفان
          به‌سان ِ علف که با صحرا
                                به‌سان ِ باران که با دریا
                                             به‌سان ِ پرنده که با بهار
                                                     به‌سان ِ درخت که با جنگل سخن می‌گوید

زیرا که من
         ریشه‌های ِ تو را دریافته‌ام
                                   زیرا که صدای ِ من
                                                             با صدای ِ تو آشناست

مرا عمری به دنبالت کشاندی

سرانجامم به خاکستر نشاندی

ربودی دفتر دل را و افسوس

که سطری هم از این دفتر نخواندی

گرفتم عاقبت دل بر منت سوخت

پس از مرگم سرشکی هم فشاندی

گذشت از من ولی آخر نگفتی

که بعد از من به امید که ماندی ؟

تو را گم می کنم هر روز و پیدا می کنم هر شب

بدینسان خوابها را با تو زیبا می کنم هر شب

تبی این گاه را چون کوه سنگین می کند آنگاه

چه آتشها که در این کوه برپا می کنم هر شب

تماشایی است پیچ و تاب آتش ها .... خوشا بر من

که پیچ و تاب آتش را تماشا می کنم هر شب

مرا یک شب تحمل کن که تا باور کنی ای دوست

چگونه با جنون خود مدارا می کنم هر شب

چنان دستم تهی گردیده از گرمای دست تو

که این یخ کرده را از بی کسی ها می کنم هرشب

تمام سایه ها را می کشم بر روزن مهتاب

حضورم را ز چشم شهر حاشا می کنم هر شب

دلم فریاد می خواهد ولی در انزوای خویش

چه بی آزار با دیوار نجوا می کنم هر شب

کجا دنبال مفهومی برای عشق می گردی ؟

که من این واژه را تا صبح معنا می کنم هر شب

شاهد مرگ غم انگیز بهارم چه کنم

ابر دلتنگم اگر زار نبارم چه کنم

نیست از هیچ طرف راه برون شد ز شبم

زلف افشان تو گردیده حصارم چه کنم

از ازل ایل و تبارم همه عاشق بودند

سخت دلبسته ی این ایل و تبارم چه کنم

من کزین فاصله غارت شده ی چشم تو ام

چون به دیدار تو افتد سرو کارم چه کنم

یک به یک با مژه هایت دل من مشغول است

میله های قفسم را نشمارم چه کنم.

اهل تحصیلم من نمرهایم بد نیست.

من دبیری دارم بهتر از ابر سپید .

دوستانی بدتر از شمر و یزید.

جزوهایی دارم که نمی فهمم چیست.

دانش اموزم من تخته ام دیوار است همه ذرات علومم متناقض شده است.

درس وقتی که دبیرم بکند خوب بیان می فهمم.

من درسهایم راپی دعوای معلم می خوانم .

پی پرخاشی تند .

اهل تحصیلم من کار من خواندن درس وکتاب.

گاه گاهی درس می خوانم.

نه به تشویقی که معلم در ان زندانیست.

برگه پاسخ من کامل نیست.

خوب می دانم مدرکم ابکی است.

من نمی دانم که چرا می گوینداین یکی ممتاز است ان یکی معرکه نیست.

وچرا هیچ کجا فرصت درس برای نفر اخر نیست.

رتبه ی 20000چه کم از رتبه ی 1 دارد.

تست را باید زد .

درس را باید خواند.

کار ماشاید این است ه در حسرت دانشگاه شناود باشیم.

پشت دزوازه ی ان همه اردو  بزنیم.

دست دردست هم دهیم به مهر .

غم بیکاری را کم بکشیم.

که ما شاید این است.

که سرباز شویم .

سرمان بتراشند ازته.

خوش باشیم که ما خوش تیپیم .

صبح ها همراه خورشید بیدار شویم.

همراه باد ونسیم پادگان را بدویم.

بگذریم من خوب می دانم.

سرنوشت ما همه بسته به یک عدد است.

رتبه ها در کنکور .

آی مردم .

زندگی را نکشانیم میان اعداد.

همه باید زنده باشیم .

کار ما اینک چیست ؟

کارما شاید این است.

کخ دعایی بکنیم.

ای خدا

تو رسان یک عددی .

یک مددی .

به جوان هایی با سر نوشت عددی.